நானும் பதிவர் ஆனேன்

         இது எனக்கு ஓர் அரிய நிகழ்வு. புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தை விட்டுப் போவதற்கு முன்னால் நான் கலந்து கொண்ட கடைசி விழாவின் மேடை கவிஞர் தங்கம் மூர்த்தியினுடையது. அன்று எஸ். ராமகிருஷ்ணன் சிறப்புப் பேச்சாளர். தலைமையேற்றவர் காரைக்குடி அழகப்பா பல்கலைக் கழகத்தின் தற்போதைய துணைவேந்தர் முனைவர் சுப்பையா.

  இங்கிருக்கிற பல ஆசிரியர்கள், சான்றோர்கள் அன்றைக்குப் பார்வையாளர்கள். வெளி மாவட்டத்திலிருந்து வந்து புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தில் நான் கலந்துகொள்ளும் முதல் விழா வலைப்பதிவர் திருவிழா 2015. இதிலும் அந்த வரிசை தொடர்கிறது. நிச்சயமாக இது ஓர் அரிய சந்தர்ப்பம்தான்.

     எனக்கு புதுக்கோட்டை கணினித் தமிழ்ச்சங்கத்தின் நிறுவுநர் என்று அடிக்குறிப்பு போட்டிருக்கிறார்கள். உண்மையில் அதற்கு நான் முற்றிலும் பொருத்தமானவன் எனச் சொல்லிவிட முடியாது. ஏனெனில் போகச் சொல்கிற இடத்திற்கு ஓடிக் கொண்டிருப்பவன் நான்.

            நான் விதைதூவி மட்டுமே. அந்த விதை முந்தா நாள் துளிர் விட்டு நேற்று செடியாகி இன்று ஆல மரமாய் விழுது விட்டிருக்கிறது. நான் இந்த மாவட்டத்தில் பணியாற்றியபோது ஒரு சில சோதனை முயற்சிகளை மேற்கொண்டேன். நிர்வாகப் பணியில் மட்டுமல்லாது கணினிப் பயிற்சிக்கு உறுதுணையாக இருந்ததும் வீதி என்கிற இலக்கியக் களத்தைக் கூட்டியதும் அவற்றுள் அடங்கும். இன்றைக்கு தனியாகக் குறிப்பிடும் அளவிற்கு வீதி விரிவடைந்திருக்கிறது. அது மட்டும் அல்லாமல் அனைத்துமே அதனதன் அளவில் புதுக்கோட்டை மாதிரி (PUDUKKOTTAI MODEL / PUDUKKOTTAI SCHOOL OF THOUGHT) என்னும் அளவிற்கு பேசப்படக்கூடியதாக மேம்பட்டிருக்கின்றன. இது எனது அன்பின் நிர்வாகப் பரிணாமம். 

         எல்லாரும் விதைக்கிறார்கள். நல்ல விதை என்று தேர்ந்தெடுத்துத்தான் விதைக்கிறார்கள். ஆனால், எல்லாம் முளைத்து விடுவதில்லை. இந்த விதை முளைத்ததற்குக் காரணம் நான் விதைத்துச் சென்ற நிலம் நல்ல நிலம். ஈர நிலம். நான் தொழில்நுட்பத்தை மட்டும் விதைக்கவில்லை. அதோடு என் அன்பையும் தோழமையையும் விதைத்துச் சென்றேன். குறிப்பாக என் ஆசிரியர்களிடத்திலும் தலைமை ஆசிரியர்களிடத்திலும் நண்பர்களிடத்திலும் விதைப்புக் கருவியாக இருந்தேன். அவ்வளவுதான். 

       புதுக்கோட்டையில் ஒரு சிலர் தனித்தனியாக வலைப்பதிவராக இருந்தனர். சிலர் முகநூலில் மட்டும் இருந்தார்கள். அவர்களை ஒருங்கிணைத்தோம். பதிவர்களின் எண்ணிக்கையை அதிகப்படுத்த பயிற்சிக்கு ஏற்பாடு செய்தோம். யாரெல்லாம் வார விடுமுறைச் சந்தோஷங்களை இழக்கத் தயாராக இருந்தார்களோ அவர்கள் மட்டும் வந்தார்கள். இருவேறு ஆண்டுகளில் இரண்டு முறை பயிற்சிக்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது.

    நான் சைகை செய்தேன். முத்துநிலவன் கோடிழுத்தார். கவிஞர் கதிரேசன் கோலங்கள் வரைய இடம் கொடுத்தார். திண்டுக்கல் தனபாலன் எப்படி வரைவது என்று நம் கையைப் பிடித்துச் சொல்லிக் கொடுத்தார். விக்கிபீடியா வல்லமை கூட்டியது. கஸ்தூரிரங்கன், ராசி. பன்னீர்செல்வன், பாண்டியன், குருநாத சுந்தரம், ஸ்டாலின் சரவணன், சுரேஷ்மான்யா, ரேவதி,  கீதா, ஜெயலட்சுமி, பொன். க. ஐயா, இன்னும் பல பேர் தூரிகை ஆனார்கள். நானும் பதிவர் ஆனேன். நான் தூங்கினால் கனவு அவர்களுக்கு வரும். அவர்களின் விழிகளில் இருந்த ஆர்வம் எனக்குள் விரிவடைந்தது. என் பார்வையை அவர்கள் மொழிபெயர்த்தார்கள்.

   

  இன்று நான் பேரானந்தத்தில் திளைக்கிறேன். என்னை நானே கிள்ளிப் பார்த்துக் கொள்கிறேன். பிரம்மிப்பாகவும் இன்ப அதிர்ச்சியாகவும் இருக்கிறது. கவிஞர் முத்துநிலவனின் ஒருங்கிணைப்பில் புதுக்கோட்டை கணினித் தமிழ்ச் சங்கம் இன்று வலைப்பதிவர் திருவிழாவை எடுத்து நடத்தும் அளவிற்கு வல்லமை பெற்றிருக்கிறது. அவரோடு ஒவ்வொரு நாளும் புதியன காணும் கண்களும் நடைமுறைப் படுத்தும் கைகளும் இங்கு இணைந்திருப்பது பெருமைக்குரிய ஒன்று. அதனால்தான் இது சாத்தியம் ஆகியிருக்கிறது.

    எதையும் தொடங்குவது எளிது. அதைத் தொடர்ந்து கொண்டு செல்வது கடினம். இந்த மகிழ்ச்சி இத்தோடு முடிந்துவிடக் கூடாது. வலைப்பின்னல் உலகத்தில் அச்சு ஊடகத்தைப் போலவே எத்தனையோ பேர் எழுத வருகிறார்கள். எல்லாரும் தொடர்வதில்லை. எல்லாரும் தொடர வேண்டும் என்பதுதான் எனது ஆசை. இல்லந்தோறும் இணையம் என்னும் புதிய திட்டத்தைத் தமிழ்நாடு அரசு அறிமுகப்படுத்த உள்ளது. இத்திட்டம் நடைமுறைக்கு வரும்போது பதிவுகள் மேலும் பெருகும். 

       அச்சு ஊடகத்தை விட இணைய ஊடகம் வலுவானது, விரிவானது, சில ஆங்கிலப் படங்களில் பல்கிப் பெருகி மனிதகுலத்திற்குச் சவால் விடுக்கும் மிருகத்தைப் போன்றது. என்னதான் திரட்டிகள் கொடுத்தாலும் அச்சுக் குப்பைகளை விட இணையக் குப்பைகள் பெருகினால் வாசகன் தேடுதலிலேயே சோர்ந்து போய்விடுவான். எனவே, எழுதுவதில் கவனம் தேவைப்படுகிறது.

      எழுதும் ஒவ்வொன்றும் உங்கள் உச்சம் தொடுவதாக வாசகனின் உள்ளம் தொடுவதாக இருக்க வேண்டும். என்ன எழுதுகிறோம் யாருக்காக எழுதுகிறோம் எதற்காக எழுதுகிறோம் என்னும் கேள்விகள் நமக்குள் எப்போதும் ஒலித்துக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். எத்தனை பதிவுகள், எத்தனை பார்வைகள் என்பது மட்டும் நமக்குப் போதுமானவை அல்ல. நம் மொழி, இலக்கியம், பண்பாடு, அறிவியல், அறவியல், விமர்சனம், இன்னபிறவற்றை நாம் எவ்வளவு தூரம் பதிவு செய்கிறோம் என்னும் விழிப்புணர்வு மிக மிக அவசியம்.

  

   

இதுபோன்ற வலைப்பதிவர் திருவிழாக்கள் தொடர்ந்து நடத்தப்பட வேண்டும். விழா முடிந்ததும் அப்படியே கலைந்து போய்விடாமல் ஆக்கப்பூர்வமான விவாதங்கள் முன்வைக்கப்பட வேண்டும். அதன் முன்மொழிவுகள், தீர்மானங்கள் செயல்திட்டங்களாக நடைமுறைக்கு வர வேண்டும். ஒரு சிறுகதையை / கவிதையை / கட்டுரையை ஒருவர் தன் தளத்தில்(BLOG) தொடங்க மற்றவர் தனது தளத்தில் முடித்து வைப்பது, பலரும் சேர்ந்து ஒரு தளத்தில் நாவல் / நெடுங்கதை / கட்டுரை எழுதுவது, மின் நூல் வெளியீடு என அச்சு ஊடகத்தில் சாத்தியமில்லா இணைய வழி சாத்தியப்பாடுகள் அனைத்தும் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும். 

   மேற்காணும் செயல்வினைகள் படைப்பாளர்களுக்குப் பரவலாக்கம் செய்யப்பட வேண்டும். அவ்வாறு தனியர்கள் இணைந்து உலகளாவிய படைப்பு ஒன்றை உருவாக்கும் முயற்சி கூர்மைப்படும்போது உண்மையாகவே தமிழ் மொழியில் உலக இலக்கியம் தோன்றச் சாத்தியம் உள்ளது. அதற்குப் புதுக்கோட்டை வலைப்பதிவர் திருவிழா வாசல் திறந்து வைப்பதாக அமையட்டும். வாழ்த்துக்கள்.

               வலைப்பதிவர் திருவிழா 11.10.2015 தொடக்க உரையின் பதிவாக்கம்