பறப்பதற்கு அனுமதிப்போம்

      கோடை விடுமுறை முடியப்போகிறது. மாணவர்களோடு பெற்றோர்களும் அடுத்த வகுப்பிற்குச் செல்லத் தயாராகிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். பலர் அதே பள்ளிக்கும் சிலர் வேறு பள்ளிக்கும் போக இருக்கிறார்கள். பள்ளியை மாற்றிக்கொள்ள விரும்புபவர்களுக்குக் கல்வி ஆண்டுத் தொடக்கம் ஒரு வாய்ப்பு என்றே சொல்ல வேண்டும்.

     மறுபடியும் வழக்கம்போல ஆயிற்று. தொடர்ந்து இனி அந்தப் பள்ளிக்குப் போக மாட்டேன் என்று சொல்லிவிட்டான். கடந்த வருட ஆரம்பத்திலேயே சொன்னான். வகுப்பு மாறினால் சூழல் மாறும் என எண்ணினோம். இந்த ஒரு கல்வியாண்டு மட்டும் போ. அதன் பிறகும் மாறத்தான் வேண்டும் என்றால் மாறிக்கொள்ளலாம் எனத் தேற்றி அனுப்பினோம். ஓர் ஆண்டு முடிந்தது. மகனது முடிவில் எந்த மாற்றமும் இல்லை.

     இந்தியா சுதந்திரம் பெற்ற தருணத்தில் என் அப்பா இரண்டு மூன்று மாதங்கள் மட்டுமே பள்ளிக்குச் சென்றவர். அடிப்பதற்குக் குச்சி ஒடித்துக்கொண்டு வரச்சொன்னார் ஆசிரியர். அடுத்தவருக்குத் தானே அடிவிழப் போகிறது என்று சந்தோசமாகக் கொண்டுபோய்க் கொடுத்திருக்கிறார் அப்பா. இவர் என்ன குறும்பு செய்தார் என்று தெரியவில்லை. முதல் அடியே இவருக்குத்தான் விழுந்தது. அடித்துவிட்டாரே என்ற ஆத்திரத்தில் சக மாணவன் ஒருவனோடு சேர்ந்து ஆசிரியரை நோக்கிக் கல் எறிந்துவிட்டு வந்தவர்தான்.

        பகல் பள்ளிக் கூடம் சாத்தியமாகவில்லை. எனவே, இரவுப் பள்ளிக் கூடம் போகத் தொடங்கினர். ஒவ்வொரு மாணவனும் மாதம் கால் ரூபாய் ஆசிரியருக்குச் சம்பளமாகத் தர வேண்டும். மூன்று பேர் படிக்க மாதம் முக்கால் ரூபாய். ஏழ்மையில் சிக்கிய பெரிய குடும்பத்திற்கு அது மிகப்பெரும் சுமை. இருப்பினும் படிக்கவைக்க முயற்சி நடந்தது.

    அதுவும் ஓரிரு மாதங்கள்தான். இறுதியில் குடும்ப வறுமை வென்றது. வாத்யாரிடம் படிப்பது என்பது அத்தோடு முடிந்துபோனது.

     இப்போதும் தமிழ் நாளிதழ்களை, வெளியீடுகளைச் சரளமாகப் படிப்பார் அப்பா. ஓரளவு பிழையில்லாமல் எழுதுவார். ஆங்கிலத்தில் எழுத்துக் கூட்டியேனும் வாசித்துவிடுவார். அவர் போடும் கணக்கே வேறு.

        ஜெகதாபி ஊராட்சி ஒன்றிய நடுநிலைப் பள்ளி. ராமசாமி ஆசிரியர் என்றால் மாணவர்களுக்கு பயமோ பயம். நெடுநெடுவென்று இருப்பார். மூன்றாவதுக்கு வகுப்பாசிரியர். பிள்ளைகளை மொத்தி எடுத்துவிடுவார். ஐந்தாம் வகுப்பிற்கும் ஏதோ ஒரு பாடம் எடுக்க வருவார். நாங்கள் பக்கத்தில் நாலாம் வகுப்பு. இடையில் தடுப்பு எதுவும் கிடையாது. 

   ராமசாமி வாத்யார் கூப்பிடுகிறார் என்றாலே சிலர் ஒன்றுக்குப் போய்விடுவார்கள். கையைப் பிடித்துத் துணியைப் பிழிகிற மாதிரித் திருகுவார். குனிய வைத்து முதுகில் குத்துவார். கையை நீட்டச் சொல்லி குச்சி, கோல், தடி எது கிடைக்கிறதோ அதுகொண்டு அடிப்பார். உங்க வீட்டு அடி எங்க வீட்டு அடி இல்லை. மாணவர்களை நிலைகுலைய வைக்கும் அவரது தாக்குதல். இப்போது நினைத்தாலும் குலை நடுங்குகிறது. நான் ஐந்தாவது போவதற்குள் அவரை மாற்றிவிட மாட்டார்களா என்று ஏங்கினேன்.

     எல்லாப் பிள்ளைகளும் அவர் சீக்கிரம் செத்துப்போக வேண்டும் என்று வேண்டிக் கொண்டார்கள். ஜெகதாபி மாரியம்மனுக்கு விளக்குப் போட்டவர்களும் பள்ளிக்கு வரும் வழியில் உள்ள சிறுசிறு மரத்தடிச் சாமிகளுக்கெல்லாம் கற்பூரம் கொளுத்தியவர்களும் அநேகம். அவர்களது வேண்டுதல் ஓரளவுக்கே நிறைவேறியது. 

    கொஞ்ச நாட்களாகப் பள்ளியில் அவரைக் காணவில்லை. லீவில் இருப்பதாகச் சொன்னார்கள். பிள்ளைகள் சந்தோசமாகப் பள்ளிக்கு வந்தார்கள். ஒரு மாதம் கடந்திருக்கும். அவர் அடுத்த நாள் வருவதாகச்  செய்தி பரவியது. மூன்றாம் வகுப்பே இழவு வீடுபோல ஆகிவிட்டது. 

       ஒரு வழியாக வந்தார். ஒரு கையில் கட்டுப்போட்டிருந்தார். விசாரித்த சக ஆசிரியர்களிடம் விபத்தில் கை உடைந்து எலும்பு நொறுங்கியிருப்பதாகச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். மாணவர்கள் மனசுக்குள் அவ்வளவு குதூகலம். அவரிடம் அடிவாங்கிய ஒருத்தன் இடைவேளையில் எங்களுக்கு ஆரஞ்சு மிட்டாய் வாங்கிக் கொடுத்து மகிழ்ச்சியைப் பகிர்ந்துகொண்டான். நாங்கள் ஐந்தாம் வகுப்பு போவதற்குள் அவர் மாறுதலில் சென்றுவிட்டார். நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டேன்.

       ஏழாம் வகுப்பு. நான் போட்ட பெருக்கல் கணக்கு சரியாகவே இருந்தது. தப்புப் போட்டிருந்தார் கணக்கு டீச்சர். நான் செய்த ஒரே தவறு அவரிடம் சென்று ‘டீச்சர் நான் சரியாகத்தானே போட்டிருக்கிறேன். இது தப்பா டீச்சர்?’ என்று கணக்கு நோட்டை எடுத்துக் காட்டியதுதான். காமாட்சி டீச்சருக்கு வந்ததே கோபம். 

      இருக்காதா பின்னே? அவர்தான் பள்ளியின் உதவித் தலைமை ஆசிரியர். தலைமை ஆசிரியர் இல்லாதபோது அவர்தான் பொறுப்பு. அவர் தண்டிக்கும் முறையே வேறு. வயிற்றைப் பிடித்துக் கிள்ளுவார். வலி உயிர் போகும். நான் கேட்டதற்கு எனக்குக் கிடைத்த பரிசும் அதுதான். மேலும், நான் டீச்சரா? நீ டீச்சரா? என்றுவேறு கேட்டு அவமானப்படுத்திவிட்டார்.  

   அதென்னவோ தெரியவில்லை…. ஆசிரியர் என்றாலே அவர்கள் சொல்வதெல்லாம் சரி என்று ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் போல. அவர்களின் தகவல் பிழைகள், எழுத்துப் பிழைகள், கருத்துத் தடுமாற்றங்கள் எல்லாவற்றையும் மாணவர்கள் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அவை ஆசிரியர்கள் வேண்டுமென்றே செய்யாத எதேச்சையாக நிகழும் பிழைகள்தான். கவனப் பிசகாக நடந்துவிட்டது சாரிப்பா…என்றுகூடக் கேட்க வேண்டாம். ‘நீ கவனிக்கிறாயா இல்லையா என்பதைச் சோதிப்பதற்காகவே அப்படிச் செய்தேன்’ என்றாவது சொல்லிச் சமாளிக்கிற ஆசிரியர்கள் இருக்கிறார்களா என்றால் அது மிக மிகக் குறைவு.

         டீச்சர் அதை அப்போதே மறந்துவிட்டார். ஆனால், எனக்கோ ஒவ்வொரு நாளும் அவரைக் கடந்து போவது சிரமமாக இருந்தது. அவர் நான் கேட்டதற்காகத் தண்டித்துவிட்டாரே என்பதைவிட சரியாகப் போட்ட கணக்குக்குத் தப்புப் போட்டுவிட்டாரே என்னும் மனச் சுருக்கம். ஆசிரியர் என்றாலே அவருக்கு எல்லாம் தெரியும் என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். அதுவும் எனது ஆசிரியர்களுக்குத் தெரியாதது எதுவும் இல்லை என்னும் இறுமாப்பு எனக்குள் இருந்தது. ஆனால், என் நம்பிக்கை இப்படிப் பொய்த்துப் போவதை சின்னஞ்சிறு மாணவ மனசால் ஏற்றுக்கொள்ளவே முடியவில்லை. 

        பக்கத்து ஊரான லந்தக்கோட்டைக்கு உயர்நிலைப் பள்ளி வந்தவுடன் அங்கு சேர விரும்புபவர்களைக் கணக்கெடுத்தார்கள். முதல் ஆளாக என் பெயரைக் கொடுத்தேன். லந்தக்கோட்டை பரிச்சயமான ஊர் என்பதால் என் அப்பாவும் சம்மதித்தார். ஜூலையோ ஆகஸ்டு மாதமோ. அப்பாடா என்று ஏழாம் வகுப்பில் போய்ச் சேர்ந்தேன். பள்ளிக்கு நடந்து  போய்க்கொண்டிருந்தவனுக்கு சைக்கிள் கிடைத்தது. மன அவசம் ஓரளவு குறைந்தது. 

       மங்கையர்க்கரசி என்றொரு டீச்சர். கணக்கு நடத்துவார். அடிக்கடி அவர் வாயிலிருந்து வரும் நாயும் பன்றியும் எங்கள் காதுகளில் உறுமிப் போகும். டீச்சர் வகுப்பில் பிள்ளைகளை அவலட்சணமாகக் குத்திக் காட்டுவார். லட்சணமான அவரது முகத்தில் அருவருப்பு ரேகைகள் படர்வது என்னவோ போல இருக்கும்.

       பாண்டியன் என்றொரு தமிழாசிரியர். எட்டாம் வகுப்பின் பின்பாதியில் வந்து சேர்ந்தார். தமிழின் ழகர எழுத்தை வகுப்பில் நான் மட்டுமே ஒலிப்பு முறை பிசகாமல் உச்சரிப்பேன். விநோதமாய்ப் பார்ப்பார். வேண்டுமென்றே அடிக்கடி வாசிக்கச் சொல்வார். எப்போதாவது வார்த்தை தடுமாறி விட்டால் குத்திக் காட்டுவார். மாணவர்களைக் கேலிப்பெயர்களால் அழைப்பார். அவரது மகளும் எங்களோடு படித்தார். அவரது மகளைவிட வேறு யாரும் அதிக மதிப்பெண் வாங்கிவிடக் கூடாது. நானும் ஆறுமுகமும் நாகராஜனும் தமிழைத் தவிர வேறு பாடங்களில் அவரது மகளை விட அதிக மதிப்பெண்கள் பெற்றுவிடுவது வழக்கம். இதனால், அவரது கேலிக்கும் குத்தல் பேச்சுக்கும் ஆளானோம். ஒன்பதாம் வகுப்பின் தொடக்கத்தில் அவர் மாறுதலாகிச் சென்றபின்னர்தான் நிம்மதி கிடைத்தது.  

   நான் பதினொன்று, பன்னிரண்டு படிக்க வேறு வழியில்லாமல் உப்பிடமங்கலம் சேர்ந்தேன். வேதியியல் ஆசிரியர் தன்னிடம் டியூசன் படிக்கும் மாணவர்க்கு மட்டுமே சலுகை காட்டுவார். மற்றவர்களை டீஸ் பண்ணுவார். அவர் சுபாவம் அப்படி. முதல் பெஞ்சுக்கு மட்டுமே பாடம் நடத்துவார். அதுவும் முக்கியமான பகுதிகளை மட்டும்தான் நடத்துவார். 

     நான் போனதால் என் தம்பியையும் சேர்த்துவிட்டார் அப்பா. தம்பிக்கு ஜெகதாபியில் இருந்து உப்பிடமங்கலம் சேர்ந்தது பிடிக்கவே இல்லை. பின்பு தம்பியை லந்தக்கோட்டையில் சேர்த்தோம். முழுசாகப் பிடித்தது என்று சொல்ல முடியாது. அவன் எதிர்பார்ப்புக்கு இல்லாவிட்டாலும் ஏதோ பரவாயில்லை என்று பத்தாம் வகுப்பை முடித்தான். 

    தம்பியைப் பதினொன்றாம் வகுப்பிற்குப் பசுபதிபாளையம் உதவிபெறும் பள்ளியில் சேர்த்தார் அப்பா. சுத்தமாகப் பிடிக்கவில்லை அவனுக்கு. மாணவர்கள் செய்யும் சிறுசிறு தவறுகளுக்குக் கூட அந்தப் பள்ளியில் அப்போது காலில் தண்டக்கட்டை மாட்டி விட்டுவிடுவார்கள். அப்படி நடந்ததோ இல்லையோ. நடந்துவிட்டால்… என்ற பயம். அந்த அவமானத்தை யார் தாங்க முடியும்? நான் பணியாற்றிய பள்ளியில் கொண்டுவந்து சேர்த்தேன். திருப்தி என்று சொல்ல முடியாது. எப்படியோ படிப்பு முடிந்தது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். 

      தங்கையின் மூத்த மகள் இப்போது படிப்பது தமிழ்நாட்டில் நான்காவது பள்ளி. பத்தாம் வகுப்பு முடித்தவுடன் அதே பள்ளியில் பதினொன்று படிக்க முடியாது என்று சொல்ல, பக்கத்தில் இருந்த இன்னொரு பள்ளியில் சேர்த்துவிட்டார் தங்கை. இப்போது அந்தப்பள்ளியும் பிடிக்கவில்லை என்று சொல்லிக்கொண்டு அங்கேயே படித்துவருகிறாள்.

     மகனை எருமப்பட்டியில் ஒரு பள்ளியில் சேர்த்தோம். எல்.கே.ஜி.யில் இரண்டு வகுப்புகள் இருந்தன. இவன் பெயர் எழுதப்பட்டிருந்த வகுப்பில் ஒரு மாதம் மட்டுமே உட்கார்ந்திருந்தான். பின்பு அவன் பெயர் மட்டுமே அந்த வகுப்பில் இருந்தது. அந்த வகுப்பு பிடிக்கவில்லை என்று பக்கத்து வகுப்பில் போய் உட்கார்ந்துகொண்டான். பக்கத்து வகுப்பு டீச்சரைத் தன் வகுப்பிற்கு அனுப்பினால் அங்கேயே இருப்பதாகச் சொன்னான். டீச்சரை மாற்ற முடியாது. வேறு வழியில்லாமல் அவனது பெயரைப் பக்கத்து வகுப்பு வருகைப் பதிவேட்டிற்கு மாற்ற வேண்டியதாயிற்று. 

      ஈரோட்டில் ஒரு பள்ளியிலும் இப்படித்தான் வேண்டாவெறுப்பாகப் படித்தான். அடுத்தமுறை ஈரோட்டுக்கு மாறுதலில் வந்தபோது அந்தப் பள்ளியில் மீண்டும் சேர்க்கவில்லை. வேறு பள்ளியையே தேர்வு செய்தோம்.

           நான் பன்னிரண்டாம் வகுப்பு முடிப்பதற்குள் மூன்று பள்ளிகள் பார்த்தேன். என் தம்பி ஐந்து பள்ளிகள் மாறினான். தங்கை மகள் நான்காவது பள்ளியில். இத்தனைக்கும் நாங்கள் ஏனோதானோவென்று படித்தவர்கள் இல்லை. ஒரு கணக்குக்காக வைத்துக் கொண்டால்கூட மூவருமே பத்தாம் வகுப்பில் நானூறு மதிப்பெண்களுக்கு மேல் பெற்றவர்கள். 

    மகனோ ஐந்தாம் வகுப்பு முடிப்பதற்குள் ஏழு பள்ளிகள். இப்போது சேர்ந்திருப்பது எட்டாவது பள்ளி. அவன் அடிக்கடி பள்ளி மாறியதற்கு ஒன்று என் பணிமாறுதல் முதல் காரணம். இரண்டாவது சில பள்ளிகளின் சூழ்நிலை காரணம்.

     நானும் ஏறத்தாழ 17 ஆண்டுகள் ஆசிரியராகப் பணியாற்றியிருக்கிறேன். பல்வேறு நிலைகளில் பல்வகைப் பள்ளிகளில் என்னால் முடிந்த அளவு மாணவர்க்காக என்னை அர்ப்பணித்திருக்கிறேன். எனக்கு ஒரு சிரமம் என்றால் உணர்ச்சி வசப்பட்டுக் கொந்தளிப்புடன் செயலாற்றும் அளவிற்கு மாணவர்கள் என் பின்னால் நின்றார்கள். என் பணிக்காலத்தில் அவர்களது மனசில் உள்ளார்ந்த ஆசிரிய – மாணவ நேசத்துடன் மானசீக குருவாக இடம்பிடித்திருந்தது பெருமையே. இருந்தாலும் கூட ஏதாவதொரு மாணவருக்கு என் ஆசிரிய நடத்தை எனக்குத் தெரியாமலேயேகூட விலகலை உண்டாக்கியிருக்கக் கூடும் என்றால் அது வருத்தத்திற்கு உரியதுதான். 

       நாம் இந்த அளவிற்கு முன்னேறி இருப்பதற்கு ஆசிரியர்கள் தான் காரணம் என்பதை ஒருபோதும் மறந்துவிட முடியாது. எல்லா ஆசிரியர்களும் மோசமானவர்கள் இல்லை. ஏதோ ஓர் இடத்தில் யாரோ ஓரிரு ஆசிரியர்கள் நடந்துகொள்ளும் விதம் ஒட்டுமொத்த ஆசிரியச் சமூகத்தையே பாதிப்புக்கு உள்ளாக்கிவிடுகிறது. ஏதோ ஒருசில பள்ளிகளில் நடக்கிற மோசமான சம்பவம் எல்லாப் பள்ளிகளையும் பாதிக்கிறது. இதற்கு அரசுப்பள்ளிகள், தனியார் பள்ளிகள் என்ற வித்யாசம் எதுவும் கிடையாது. 

     குழந்தைகள் தான் படித்துவந்த பள்ளிக்கு இனிச் செல்லமாட்டேன் எனத் திடீரெனச் சொல்லும்போது பெற்றோர்களுக்கு மிகுந்த நெருக்கடி உண்டாகிறது. உடனடியாகப் பள்ளியை மாற்றிவிட யாரும் முன்வருவதில்லை. எத்தனையோ பிள்ளைகள் அதே பள்ளியில் மகிழ்ச்சியாகப் படித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒருசில குழந்தைகள் மட்டும் தொடர்ந்து அதே பள்ளிக்குப் போக விரும்புவதில்லை. பள்ளி மாற விரும்புகிறார்கள். சிலர் அடம்பிடிக்கிறார்கள். ஒட்டுமொத்தமாகப் பள்ளி சரியில்லை என்பதைவிட அந்தப் பள்ளியின் ஏதோவொரு காரணி இவர்களின் பிஞ்சுமனசுக்கு ஒத்துவரக்கூடியதாக இல்லை. 

   தொடர்ந்து அதே பள்ளியில் படிக்குமாறு கட்டாயப்படுத்தலாம். அது பள்ளியைத் தாண்டி குறிப்பிட்ட ஆசிரியர் மீதான வெறுப்பாகவோ அவர் போதிக்கும் பாடத்தின் மீதான வெறுப்பாகவோ நிலைபேறு அடையும். குழந்தைகள் பள்ளியைப் புறக்கணிக்க அனுமதிக்க வேண்டும். வேறு பள்ளியில் சேரவும் வகைசெய்ய வேண்டும். இல்லாவிட்டால் தொடர்ந்து படிக்கவேண்டிய வயதில் அவர்கள் படிப்பைப் புறக்கணிக்கும் முடிவிற்கு வந்துவிடுவார்கள். பள்ளிப் படிப்பை இடையில் நிறுத்திவிடவும் வாய்ப்புள்ளது. அந்த வகையில் கட்டாயக் கல்வி உரிமைச் சட்டம் முக்கியமான இடத்தைப் பெறுகிறது.

       எல்லாப் பள்ளிகளும் எல்லாக் குழந்தைகளுக்கும் பிடித்தவையாக இருக்கும் அல்லது எல்லாக் குழந்தைகளும் எல்லாப் பள்ளிகளையும் ஏற்றுக்கொள்ளும் என நாம் தட்டையாகச் சிந்திப்பது ஆபத்தில் கொண்டுபோய் விட்டுவிடும். பள்ளிகள் கூடுதலாக மாணவர்களைச் சேர்ப்பதில் எவ்வளவோ ஆர்வம் காட்டினாலும் சேர்க்கப்பட்ட மாணவர்கள் ஒருசிலர் வெளியேறுவதிலும் மறைமுகமாகப் பங்குவகிக்கின்றன. மாணவர்களுக்குப் பள்ளி இல்லாமல் ஆக்குவதில் சமூக, பொருளாதார, உளவியல் காரணங்கள் நுட்பமாகச் செயலாற்றுகின்றன. அவை தொடர்ந்து குழந்தைகளைப் பள்ளியைவிட்டு வெளியேற்ற முனைகின்றன. நாம் இதை விட்டுவிடுவதற்கில்லை. 

       பெற்றோரும் ஆசிரியர்களும் கல்வி ஆர்வலர்களும் பள்ளி நிர்வாகிகளும் நம்மை நாமே மறுபரிசீலனை செய்துகொள்ள வேண்டிய தருணம் இது. மாணவர்கள் பள்ளியைத் தேர்ந்தெடுக்கும் உரிமை பெற்றிருந்தாலும் அதைப் பெற்றோர் அனுமதிப்பதில்லை. அதற்குக் குறைந்த பட்சம் இரண்டு காரணங்களைக் கூறலாம். 

     முதலாவதாக, மதிப்பெண் ஒன்றையே குறியீடாகக் கொண்டு போட்டி போட்டு சீட்டு வாங்கிப் பள்ளியில் சேர்க்கிறார்கள். மாணவர்களின் மனசை யாரும் கண்டுகொள்வதில்லை. இரண்டாவதாக, இடையில் மாற்றுச் சான்றிதழ் பெற்றுக்கொண்டு வரும் மாணவர்களை எந்தப் பள்ளியாக இருந்தாலும் சந்தேகக் கண்கொண்டே பார்க்கிறது. பள்ளியின் கட்டுப்பாடு தளர்ந்து விடுமோ பள்ளியின் கட்டுக்கோப்பு குலைந்துவிடுமோ என அஞ்சுகிறது; என்ன குற்றம் செய்தானோ எனக் குற்றவாளிக் கூண்டில் ஏற்றாத குறையாக விசாரிக்கிறது. பெற்றோரால், சமூகத்தால் புறந்தள்ளப்பட்ட - பாதுகாப்பு உணர்வை இழந்துவிட்ட - மனச் சிதைவு கொண்ட ஒருசில குழந்தைகளின் அதீத நடத்தையால் ஏற்படும் விளைவு இது.

      மாணவர் இடைநிற்றலைத் தவிர்க்க அரசு எத்தனையோ நடவடிக்கைகளை எடுத்து வருகிறது. அதுமட்டும் அல்லாமல் கட்டாயக் கல்வி உரிமைச் சட்டம் 2009 பிரிவு 4, ஆறு முதல் 14 வயது வரம்பிற்குள் உள்ள குழந்தைகள்  தமது வயதுக்கேற்ற வகுப்பில் சேர வகைசெய்கிறது.  பிரிவு 5 பள்ளியைத் தேர்ந்தெடுப்பதற்கான வாய்ப்பை வழங்குகிறது. இதற்கென ஆவணங்கள், மாற்றுச் சான்றிதழ்கள் கேட்டு மாணவர்களைத் தொந்தரவு செய்யக் கூடாது எனவும்  வலியுறுத்துகிறது. இதைப் பள்ளிகள் நேர்முகச் சிந்தனையுடன் அணுக வேண்டும்.

    மாணவர்கள் பள்ளியை மட்டுமல்ல; ஆசிரியரையும் தேர்ந்தெடுக்கும் உரிமையை எதிர்நோக்கி நிற்கிறார்கள். ‘அ’ பாடத்திற்கு ‘க’ பள்ளியில் பணியாற்றும் ‘த’ ஆசிரியர்தான் வேண்டும்; ‘ஆ’ பாடத்திற்கு ‘ச’ பள்ளியில் பணியாற்றும் ‘ப’ ஆசிரியர்தான் வேண்டும் என மாணவர்கள் பள்ளிகளையும் ஆசிரியர்களையும் தேர்ந்தெடுக்கத் தொடங்கினால் நிலைமை என்ன ஆகும் என்பதைப் பள்ளிகளும் ஆசிரியர்களும் சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டிய தருணம் வந்துவிட்டது. 

          ஆசிரியரும் பள்ளிகளும் பெற்றோருக்கு அடுத்த நிலை வகிப்பதான சமூகப் பொறுப்புணர்வுதான் நம்மீது கூடுதல் கவனம்கொள்ள வைக்கிறது. பெற்றோரின் கொடுமை தாங்காத பிள்ளைகள் வீட்டை விட்டு ஓடிப்போய் எப்படியோ பிழைத்துக் கொள்ளக் கூடும். ஆனால், பள்ளியை விட்டு இடையில் வெளியேறும் மாணவர்கள் மேற்கொண்டு தாமே படித்து முன்னேறும் சாத்தியம் குறைவு. பிழைப்பு மட்டுமே வாழ்க்கை அல்லவே.

        ஒவ்வொருவருக்கும் கல்வி என்பது அடிப்படை உரிமை ஆகியிருக்கிறது. இதைத் தெரிந்தும் தெரியாதவர் போல இருப்பது இன்னும் எத்தனை நாளைக்குச் சாத்தியமாகும் என்று சொல்வதற்கில்லை. நாமே முன்வந்துவிட்டால் நல்லது. படித்தவர்கள் என்றால் விசாலமான மனமுடையவர்கள் என்று மக்கள் நம்பிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்கள் நம்பிக்கை பொய்த்துப்போக நாம் காரணமாகிவிடக் கூடாது என்னும் உள்ளுணர்வு ஒவ்வொருவருக்கும் வேண்டும். 

       மாணவர்கள் விரும்பித் தேடிவரும் இடமாகப் பள்ளிகள் திகழ வேண்டும். விடுமுறை விட்டாலும் அவர்களது மனசு பள்ளியையே சுற்றி வரவேண்டும். அவர்களது பாதங்கள் பள்ளிக்குச் செல்ல ஏங்க வேண்டும். இதை நடைமுறைப்படுத்த விரிவான செயல்திட்டமும் விவாதித்து முடிவெடுக்கும் பரந்த அணுகுமுறையும் தேவை. இன்று உங்களுக்கும் எனக்கும் முன்னால் இருக்கும் மிகப்பெரிய சவால் இதுதான்.

                                                                                                                                  30.05.2014